Η καθολική λύση του Ασφαλιστικού – Συνταξιοδοτικού των εικαστικών αποτελεί προϋπόθεση για την ανάπτυξη της σύγχρονης εικαστικής δημιουργίας και αναφαίρετο δικαίωμα κάθε εργαζόμενου καλλιτέχνη. Η Πολιτεία δεν επιτρέπεται να αντιμετωπίζει την Τέχνη και τους ανθρώπους που τη δημιουργούν σαν αναλώσιμα προϊόντα και διακοσμητικά στοιχεία για βιτρίνες. Η αδιαφορία για τους όρους και τις συνθήκες μέσα στις οποίες ο καλλιτέχνης καλείται να εκφραστεί οδηγεί στην σταδιακή κατάργηση του πολιτιστικού προσανατολισμού και στον παροπλισμό των  εμπνευστών του.

 

Η Πολιτεία έχει θεσπίσει τις συντάξεις καλλιτεχνών λογοτεχνών, αναγνωρίζοντας το κενό στην κοινωνική ασφάλιση.  Θα μιλούσαμε αλλιώς για αυτές τις συντάξεις αν είχε λυθεί το ασφαλιστικό – συνταξιοδοτικό των καλλιτεχνών . όμως μως σήμερα είναι ο μοναδικός πόρος ζωής για τους ηλικιωμένους καλλιτέχνες. Όμως είναι εξαιρετικά ανεπαρκείς.